Verkeer is een drama, maar..

Er zijn me toch heel wat eigenaardigheden opgevallen sinds dat ik in India ben aangekomen. Behalve natuurlijk de honden, koeien, katten en andere beesten, loopt er vanalles over straat. Toch ben er ik nu al redelijk aan gewend.

Hieronder een relaas over een 'gewone dag' in India:
- 07:30- De dag begint s’ ochtends met opstaan, en douchen. Onder het douchen moet ik een paar keer op de raam tikken om de duiven weg te jagen. Vandaag was het wel leuk, want toen ik weer wilde tikken stak ineens een kat het hoofd door het raampje. Die duiven zie ik niet meer terug haha. Wel frappant dat die kat zomaar in een raampje op de eerste verdieping kan springen...
Na het douchen doe ik een broek en hemd aan, loop door de het-had-wat-beter-opgeruimd-kunnen-worden-gisteravond-woonkamer naar de keuken om noodles/melk en cornflakes/yoghut te eten.
Om de drie dagen komt een Indier meehelpen met het opruimen, maar het werken hebben ze hier niet uitgevonden. Het blijt een troep. Dan loop ik de deur uit, met de laptop onder de arm, op naar de volgende challenge.
Een riksja fixen kan op twee manieren, de moeilijk, de meest gebruikelijke manier, en de makkelijke manier. Bij de makkelijke manier is het geen gedoe, instappen en weg zijn we. De moeilijke manier gaat er anders aan toe. Als je het lukt om er eentje te stoppen dan ga je eerst uitleggen waar je naar toe wilt. Je noemt belangrijke landmarks, grote bedrijven in de buurt of een kruispunt. Herhaal de naam drie keer, want de beste man achter het stuur snapt je accent niet. Als hij dan het weet moet je hem eens goed aankijken en even wachten. De helft van de tijd zegt hij dat die het weet, maar dan stopt hij halverwege om het even te vragen aan iemand. Uiteindelijk ben je meer tijd kwijt met stilstaan en zoeken naar de plek dan het eigelijke rijden. Goed, dan is de destination known. Nu nog de prijs. Er zitten hier meters op de riksja’s, en die moeten altijd aan...maar zoals zoveel dingen hier, heeft de gemiddelde indier daar lak aan. Het eerste bod van de indier is 400% van de prijs, ik zeg 50%, hij zegt 250%, ik zeg 50%, hij zeg 240%, ik zeg 90%, hij zeg 190%, ik zeg nogmaal 90%, hij kijkt wat bedenkelijk naar me. Dat is mijn teken, ik loop weg...... op dit moment loop je weg en dan meestal krijg je te horen dat het meter+Rs20 wordt, een soort extra’tje voor hem. Je kunt het daarvoor doen of je kansen nemen bij een andere riskja. Als je geluk hebt is het droog, midden op de dag en is er geen verkeer. Dan is je onderhandelingspositie erg sterk. S’ avonds komt er een avond tarief bij, een regen tarief, een heb-m’n-koffee-nog-niet-op tarief bij en nog wat meer tarieven om je op te proberen te lichten. Maar goed, deze nemen we en we zijn op weg.
Eens in de zoveel tijd maakt het niet uit, als je aan het einde van de dag moe bent wil je gewoon naar huis. Maar als je steeds te veel gaat betalen loopt dat gemiddeld flink op. Stevig onderhandelen hier is een spel, iedereen doet eraan mee en je wordt niet serieus genomen als je niet mee onderhandeld. Zelfs in de ‘vaste’ stores zoals Nike en andere onderhandelt men, als is het maar over Rs100.
Als ik dan op de plaats van bestemming aan kom, dan moet ik de bus pakken. Ondertussen is het dan 08:20, en het verkeer begint al flink op te lopen. Deze miljoenen stad heeft constant verkeer, maar er zijn pieken en dalen. 08:30 begint de piek, en dan moet je gewoon voorbij bepaalde punten zijn als je binnen 2.5 uur op je werk wilt zijn (dat trouwens een kleine 20km verderop ligt). Huisgenoten vertrekken een uurtje later, zij doen 45 minuten over 6.5km.
De bus komt eraan, de deur gaat open maar de bus stopt niet... Opletten, timen en je bent binnen. Een beetje gestruikel, daar kijkt niemand van op. De bus is airconditioned, maar dat is het dan. Het is een rijdend vierkantig blik, bijna een pak melk op z’n kant. Een ticket kopen gaat met dezelfde moeite gepaard als in de riksja, als is het maar omdat het Engels een andere bewoording heeft voor buurten en plekken dan het Hindi/kannada wat er gesproken wordt. De conducteur/ice geeft je een kaartje met je hoeveelheid wisselgeld achterop geschreven, maar het eigelijke geld moet je straks maar halen. Owja, nog een rede om optijd bij de bus te zijn, je kunt zitten. 2.5 uur staan is geen pretje, zeker niet als de bus om de 300 meter stop en om de 500 meter met al z’n vaart over een verhoging/bult knalt.
Als ik aankom op het tech park dan is het ineens heel anders. Daar groeien bloemen en bomen, zijn er waterpartijen en lopen geen dieren. Het is er schoon, er is beveiliging en het is een compleet andere environment. Door de bewaking, pasje laten zien en dan kun je door. Het park bied plaats aan meedere gebouwen. Ik loop het gebouw binnen, hop naar de 4e verdieping. Eenmaal aangekomen kun je niks, er is een deur en het hebt weer een ander pasje nodig. Kom je daar door dan kom je in de ontvangsthal. Om dan naar achter te lopen heb je weer een pasje nodig. Niks is toegangelijk zonder pasje. Indiers zijn gek op dit soort dingen.. privileges, permits en andere dingen om je te onderscheiden.
Met de laptop voor me begin ik te typen, te lezen en de mails af te werken. De thesis is leuk, het werk gevarieerd en ik heb al een goede routine erin zitten. S’middags gaan we eten in de kantine. Het beste wat de Zuid-Indiaanse cuisine te bieden heeft. Daarna nog een rondje buiten lopen voordat er weer een sessie werken aan komt. Rond een uurtje of vier gaan terug naar de kantine, een kopje koffee/thee met melk of cola wordt naar binnen gegoten en soms wordt er nog wat pingpong gespeeld/ de krant gelezen/ cricket wedstrijd gekeken/ of nog meer gegeten.
Aan het einde van de dag keer ik huiswaards.. terug in de bus, dan met de riksja en dan nog even lopen. -18:45 – Thuis doe ik de deur open en verzin wat ik maar eens ga eten. Italiaans en Indisch heb ik al vaak gehad. Op de verschillende fastfood varianten hier ben ik eigelijk ook uitgekeken. Misschien dat ik toch maar even naar een van de schaarse steakhouses ga, want van al dat vegetarische eten krijg ik honger;)
--------------

Over enkele weken ga ik fieldwork doen. Doordat ik niet alleen sales en business, maar ook CSR doe, mag ik mee met projecten. Ik ga mee op pad met een groep die solar panels gaan installeren in een rural village. Dit will give the hele village stroom zodat ze onafhankelijk dingen kunnen doen. Als je dan op die plek bent, waar de mensen nog traditioneel leven, oude machines en spullen hebben en afhankelijk zijn van de zon voor licht, dan is het erg leuk om mee te kunnen werken aan het vergemakkelijken van hun leven. Die lach op dat gezicht van die mensen is dan priceless. Dat is nog voor over enkele weken. Eerst nog heel wat uren maken voordat dit feest kan beginnen.

Ciao uit zonnig India.