Eruit!
Blijf op de hoogte en volg Rico
18 April 2014 | India, Bangalore
Lekker orgineel, maar het is al een tijdje geleden dat ik wat heb geschreven. De reden ervoor, ik heb het gewoon druk. Druk met het leven van een leven hier in India, dagen..nee weken vliegen voorbij.. met aan het einde van deze week nog ongeveer 7/8 op de teller.
Werk is intensiever geworden. De druk wordt alom gevoeld dat er gepresteerd moet worden.. de targets moeten gehaald worden. Maar even terug naar eind maart. Ik ben voor een halve week in de rural villages geweest in de buurt van Dandeli, om daar stroom en licht te brengen via In-Diya, een solar powered battery charger.
Toen ik s"avonds de riksja pakte naar het busstation, Majestic, wist ik weer dat ik in een miljoenen stad woonde. Masjestic is gigantisch, en even at 11pm is het absurd druk!. Mijn rendez-vous point was boven op een van de bruggen van het station. Bellen, uitleggen waar ik stond, nog eens bellen, smsen en uiteindelijk vond Prashanth, mijn supervisor en office buddy, mij. Hop, verder door de drukte naar het treinstation. Het treinstation is precies zoals je verwacht. Een grote bende! Het gebouw heeft flink geleden, overal zitten, staan en hangen mensen, er lopen honden, katten en andere dieren (denk kakkerlakken en ratten). Door de lucht vliegt van alles, van muggen en raven tot gewone vliegen en de vliegende poepmachine genaamd de duif. Dat allemaal in een station.
Toen de trein aankwam, leek het alsof hij ons voorbij zou rijden. Hij was gigantisch lang, de hele lengte van het perron, dat toch wel een zeker 200 meter was. Hier kwam ik achter doordat we drie keer op en neer gelopen zijn omdat we niet precies de goede kant konden vinden. Alles is namelijk in Hindi (taal), ook al spreekt en leest Prashanth dat, hij leest niet echt secuur..
Met de trein gaan is een avontuur, we hadden sleepers dus konden gemakkelijk liggen. De deuren in de trein staan altijd open, als er al deuren in zitten. Weliswaar was dit niet de meest moderne trein, het was gelukkig ook niet de meest vercrackte die er bestond. Na even als een echte indiër onder het rijden eruit gehangen te hebben ben ik gaan slapen.
Midden in de nacht werd ik wakker... wat is dat geluid toch...een soort van gechirp.. Ineens loopt er een vent op en neer met achter hem aan, een halsband met een parkiet. Een parkiet hopt met een halsband rond achter hem aan in een trein in India...Ik moest toch nog eens even twee keer kijken, dit had ik nog nooit gezien.
Toen we aankwamen in de centrale plek waar ons hotel gelegen was zijn we direct naar de kamer gegaan, omkleden, die kakkerlak ter grote van een kleine hand eruit gooien en direct door naar de villages. Met een jeep reden we na ca.20 km van de "harde" weg af, een bospad op. Tot nu toe schoot het lekker op, maar dat ging flink veranderen.
Het bospad leek wel gemaakt voor een derby(crosspad). We moesten een rivier van enkele meters breed en tientallen cm diep oversteken, we gingen een helling op die verdacht veel richting de 45 graden ging en dat voor tientallen meters toen naar beneden. Links en recht bomen en struikgewas. Ik had het gevoel of ik in een jungle zat, alleen dan met enorme hoogteverschillen. Na 2.5 uur gereden te hebben, waarvan ca. een uur op de verharde weg, kwamen we aan op een open plek met een hutje. Dit hutje was het Gram Panchayat, een soort van gemeentehuis/buurthuis speciaal voor deze gemeenschap. Maar waar was het volk dan?
Iedereen had zich al verzameld en we begonnen direct met het opstellen van de In-Diya, de solar powered lighting system. Ook zat er een torch (lamp) in en was er een ingang om de mobile telefoon op te laden. Prashanth begon uit te leggen in Hindi, terwijl ik het voordeed en foto"s maakte voor een artikel dat ik later ging schrijven voor de interne communicatie email van Schneider (het bedrijf waar ik voor werk).
Hierna gingen we naar de "huizen" toe. Hop, nog eens 6 km door het bos en 20 minuten verder kwamen we aan bij een groepje huizen. De huizen waren gemaakt van klei, sommige hadden dakpannen en andere gewoon gedroogd gras en palmbladeren. De mensen sliepen op de grond, aten op de grond en wat ze nog meer deden, het gebeurde op de grond. Binnen vlogen allemaal vliegjes en insecten die zich in de koelte van het huis verstopte tegen de zon. De zon is sterk in India, ik heb me goed verbrand eraan, ook al heb ik met factor 50 gesmeerd, het is er binnen een uurtje af. Dit is wel goed voor de zonnepanelen! Die hebben we op het dak gelegd, verbonden met de charger en de lamp opgehangen. Toen we voor het eerst het licht aandeden konden de bewoners hun ogen niet geloven...
Ze bedankte ons met een lach en eten. Eten in rural areas gebeurd, net als alles, op de grond en met je (rechter) hand. Met een palmblad voor je, krijg je rijst, gravy, groenten en vlees of vis. De truc is om de rijst altijd nat te houden, zodat het aan elkaar blijft plakken. De kwaliteit van het eten is goed, je proeft dat het lekker en dat het vers is.
Zoals altijd ben ik ook benieuwd wat ik nou precies aan het eten ben.. met name wat voor vlees het eten was. Ik viel bijna flauw toen ik hoorde dat ik een eekhoorn op aan het eten was.. Na drie intensieve dagen was het dan tijd om naar huis (de bewoonde wereld) te gaan.
Na huis na huis gedaan te hebben, in de hitte tussen de bomen leek het officewerk weer steriel en saai. Maar niks is minder waar. Ik ben nu iedere dag in contact met meerdere mensen. Ik doe follow up on dingen, werk aan een database en answer phonecalls. Het is druk, wel leuk dat er zoveel interactie is, dat maakt dat de tijd vliegt.
Fastforward naar gisteren, in ons huis. We zaten een film te kijken toen we een belletje kregen van de verhuurder. 'jullie moeten er zaterdag uit zijn, doei'. Nou, lekker was dat, hadden we dat wel goed verstaan... Het bleek toch wel zo te zijn. De reden was een beetje shady, onze vermeende 'owner' was toch niet de owner, hij onderhuurde het en zette ons erin, zonder een fee te betalen aan de eigenlijke owner. Die wilde nu een vriend van hem erin zetten, met als gevolg dat wij eruit moeten. Na een stevige discussie konden we hem ervan overtuigen, we moeten weg, dat realiseren we, gelukkig niet nu zaterdag (morgen). consensus werd bereikt, zaterdag 3 mei moeten er Eruit!
Werk is intensiever geworden. De druk wordt alom gevoeld dat er gepresteerd moet worden.. de targets moeten gehaald worden. Maar even terug naar eind maart. Ik ben voor een halve week in de rural villages geweest in de buurt van Dandeli, om daar stroom en licht te brengen via In-Diya, een solar powered battery charger.
Toen ik s"avonds de riksja pakte naar het busstation, Majestic, wist ik weer dat ik in een miljoenen stad woonde. Masjestic is gigantisch, en even at 11pm is het absurd druk!. Mijn rendez-vous point was boven op een van de bruggen van het station. Bellen, uitleggen waar ik stond, nog eens bellen, smsen en uiteindelijk vond Prashanth, mijn supervisor en office buddy, mij. Hop, verder door de drukte naar het treinstation. Het treinstation is precies zoals je verwacht. Een grote bende! Het gebouw heeft flink geleden, overal zitten, staan en hangen mensen, er lopen honden, katten en andere dieren (denk kakkerlakken en ratten). Door de lucht vliegt van alles, van muggen en raven tot gewone vliegen en de vliegende poepmachine genaamd de duif. Dat allemaal in een station.
Toen de trein aankwam, leek het alsof hij ons voorbij zou rijden. Hij was gigantisch lang, de hele lengte van het perron, dat toch wel een zeker 200 meter was. Hier kwam ik achter doordat we drie keer op en neer gelopen zijn omdat we niet precies de goede kant konden vinden. Alles is namelijk in Hindi (taal), ook al spreekt en leest Prashanth dat, hij leest niet echt secuur..
Met de trein gaan is een avontuur, we hadden sleepers dus konden gemakkelijk liggen. De deuren in de trein staan altijd open, als er al deuren in zitten. Weliswaar was dit niet de meest moderne trein, het was gelukkig ook niet de meest vercrackte die er bestond. Na even als een echte indiër onder het rijden eruit gehangen te hebben ben ik gaan slapen.
Midden in de nacht werd ik wakker... wat is dat geluid toch...een soort van gechirp.. Ineens loopt er een vent op en neer met achter hem aan, een halsband met een parkiet. Een parkiet hopt met een halsband rond achter hem aan in een trein in India...Ik moest toch nog eens even twee keer kijken, dit had ik nog nooit gezien.
Toen we aankwamen in de centrale plek waar ons hotel gelegen was zijn we direct naar de kamer gegaan, omkleden, die kakkerlak ter grote van een kleine hand eruit gooien en direct door naar de villages. Met een jeep reden we na ca.20 km van de "harde" weg af, een bospad op. Tot nu toe schoot het lekker op, maar dat ging flink veranderen.
Het bospad leek wel gemaakt voor een derby(crosspad). We moesten een rivier van enkele meters breed en tientallen cm diep oversteken, we gingen een helling op die verdacht veel richting de 45 graden ging en dat voor tientallen meters toen naar beneden. Links en recht bomen en struikgewas. Ik had het gevoel of ik in een jungle zat, alleen dan met enorme hoogteverschillen. Na 2.5 uur gereden te hebben, waarvan ca. een uur op de verharde weg, kwamen we aan op een open plek met een hutje. Dit hutje was het Gram Panchayat, een soort van gemeentehuis/buurthuis speciaal voor deze gemeenschap. Maar waar was het volk dan?
Iedereen had zich al verzameld en we begonnen direct met het opstellen van de In-Diya, de solar powered lighting system. Ook zat er een torch (lamp) in en was er een ingang om de mobile telefoon op te laden. Prashanth begon uit te leggen in Hindi, terwijl ik het voordeed en foto"s maakte voor een artikel dat ik later ging schrijven voor de interne communicatie email van Schneider (het bedrijf waar ik voor werk).
Hierna gingen we naar de "huizen" toe. Hop, nog eens 6 km door het bos en 20 minuten verder kwamen we aan bij een groepje huizen. De huizen waren gemaakt van klei, sommige hadden dakpannen en andere gewoon gedroogd gras en palmbladeren. De mensen sliepen op de grond, aten op de grond en wat ze nog meer deden, het gebeurde op de grond. Binnen vlogen allemaal vliegjes en insecten die zich in de koelte van het huis verstopte tegen de zon. De zon is sterk in India, ik heb me goed verbrand eraan, ook al heb ik met factor 50 gesmeerd, het is er binnen een uurtje af. Dit is wel goed voor de zonnepanelen! Die hebben we op het dak gelegd, verbonden met de charger en de lamp opgehangen. Toen we voor het eerst het licht aandeden konden de bewoners hun ogen niet geloven...
Ze bedankte ons met een lach en eten. Eten in rural areas gebeurd, net als alles, op de grond en met je (rechter) hand. Met een palmblad voor je, krijg je rijst, gravy, groenten en vlees of vis. De truc is om de rijst altijd nat te houden, zodat het aan elkaar blijft plakken. De kwaliteit van het eten is goed, je proeft dat het lekker en dat het vers is.
Zoals altijd ben ik ook benieuwd wat ik nou precies aan het eten ben.. met name wat voor vlees het eten was. Ik viel bijna flauw toen ik hoorde dat ik een eekhoorn op aan het eten was.. Na drie intensieve dagen was het dan tijd om naar huis (de bewoonde wereld) te gaan.
Na huis na huis gedaan te hebben, in de hitte tussen de bomen leek het officewerk weer steriel en saai. Maar niks is minder waar. Ik ben nu iedere dag in contact met meerdere mensen. Ik doe follow up on dingen, werk aan een database en answer phonecalls. Het is druk, wel leuk dat er zoveel interactie is, dat maakt dat de tijd vliegt.
Fastforward naar gisteren, in ons huis. We zaten een film te kijken toen we een belletje kregen van de verhuurder. 'jullie moeten er zaterdag uit zijn, doei'. Nou, lekker was dat, hadden we dat wel goed verstaan... Het bleek toch wel zo te zijn. De reden was een beetje shady, onze vermeende 'owner' was toch niet de owner, hij onderhuurde het en zette ons erin, zonder een fee te betalen aan de eigenlijke owner. Die wilde nu een vriend van hem erin zetten, met als gevolg dat wij eruit moeten. Na een stevige discussie konden we hem ervan overtuigen, we moeten weg, dat realiseren we, gelukkig niet nu zaterdag (morgen). consensus werd bereikt, zaterdag 3 mei moeten er Eruit!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
