Van Briyani naar Pindakaas! Het is weer tijd

Dit is het dan, de laatste weken bij Schneider Electric in India. Na 4 maanden aan mijn thesis gewerkt te hebben, in combinatie met het meedraaien als 100% employee op de vloer is het dan toch klaar. Ik heb toch wel een drukke tijd achter de rug, al zeg ik het zelf.

De thesis is toch een beetje de zogenaamde kroon op je vier jaar HBO. Gelukkig heb ik na deze vier jaar geleerd, door nogal wat ervaringen, dat op tijd beginnen toch wel de key is naar alles. Helaas voorkwam dat niet dat ik toch nog een beetje stress kreeg, zeker de laatste week, maar dat is niet meer dan gezond. De thesis is ingeleverd en ik ben er klaar mee. Ook al moet ik nog te horen krijgen of ik wel/niet mag presenteren, ik ga ervan uit dat ik dat mag. De presentatie hiervoor begint al vorm te krijgen.

De werkervaring die ik heb opgedaan hier is ook uniek. In deze corporate wereld gaat het er toch anders aan toe dan bij een middel of klein bedrijf. De procedures, de algehele sfeer en de manier van doen is anders. Meer gericht op resultaat, maar een lolletje op z’n tijd kan er zeker vanaf. Waarbij er normaal bij Indische bedrijven nauwelijks vooruitgang in een project zou zitten, is dit bij Schneider in India niet het geval. Met de efficientie van een Europees bedrijf wordt er doorgestoomd. Je hoeft niet naar je werk te komen, zolang het allemaal maar voor de deadline af is. Dit leert je ook direct disipline en komt weer terug bij wat ik op school geleerd heb: begin op tijd, dan komt het allemaal goed.

Ik heb me erg goed vermaakt deze laatste maanden. Ik heb plaatsen in India bezocht met collegas, vrienden en familie. Terwijl het nieuws vaak negatief bericht over India, zijn er ook veel positieve dingen te melden. Generalisatie is hierin niet te voorkomen, maar voor mij kwamen alleen de positieve dingen naar voren. Dit maakte het dat ik iedere dag wel zin had om eruit te gaan.

Nu mijn thesis is ingeleverd is de focus terug op het werk. Deze laatste dagen probeer ik op de vullen met uitstapjes om zo de processen beter te begrijpen. Vandaag ben ik mee geweest naar de uitreiking van diploma’s voor de electricians die met success vier maanden training hebben afgerond in een van de armste wijken in Bangalore. While de stad, zeker het midden, niet verschilt van Amsterdam (LV, Macdonalds, Starbucks, Levi’s, ect) zijn er ook slums. Deze slums zijn precies zoals in de film, en ermee geconfronteerd worden is niet prettig. Wel voel ik na vier maanden niet meer hetzelfde bij deze slums, laat staan als ik hier mijn hele leven gewoond zou hebben. Dit is onderdeel van de samenleving, maar eerder onderdeel van iets waar ik weinig meer te maken wil hebben, - aldus de bovengemiddelde Indier.
Het was weer een prachtige tijd in het buitenland, maar het is tijd om terug te gaan. Terug naar stamppot, hagelslag en naar huis! Tot over enkele weken!.